به نام او شروع می کنم

الهی! 

ضعیفان راپناهی قاصدان را بر سرراهی، مومنان را گواهی، چه بود که افزایی و نکاهی؟

الهی! 

چه عزیز است او که تو او را خواهی ! ور بگریزد، او را در راه آیی.

طوبی آن کس را که : تو او رایی! آیا که : از ما خود که رایی؟

الهی!

تو را که داند؟ که: تو را "تو" دانی ! تو را نداند کس.

تو را، تو دانی بس! ای سزاوار ثنای خویش!

و ای شکر کننده عطای خویش! رهی، به ذات خود، از خدمت تو عاجز، و به عقل خود از شناخت منت تو عاجز، و به کل خود، از شادی به تو عاجز، و به توان خود از سزای، عقل تو عاجز.    

با مناجات خواجه عبدالله انصاری این دفتر را گشودیم. 

خیر باشد انشاءالله...